Naast gedichten heb ik ook een aantal korte verhalen geschreven.
Eem brugge te ver….
(Voor Paul en Nadine)
Onderweg op de fiets, pedalerend naar het onbekende, had ik al het gevoel dat er iets moois stond te gebeuren. De reisbestemming was Eembrugge, zomaar van de kaart geplukt, zonder precies te weten waarom. Het weer was aangenaam, niet te warm en niet te koud, en de wind blies een voor ons gunstige kant op, nu nog tenminste. Mijn vrouw voegt er dan bijna traditiegetrouw aan toe dat de wind waarschijnlijk aan het eind van de dag zal draaien, enige somberte is haar niet altijd vreemd. Mij ontging deze opmerking vrijwel geheel, ik wilde me er op deze uitgelezen dag niet door van mijn stuk laten brengen. Nadat we al een stief kwartiertje de beentjes hadden gekieteld, want meer kon je het ronddraaien van de trappers toch niet noemen en we op het landgoed van kasteel Groeneveld verzeild waren geraakt, begon ik trek in koffie te krijgen. Niet helemaal toevallig was het feit dat ik al eerder, namelijk een jaar eerder, op precies dezelfde plek een nogal acute aanval had gehad van koffietrek. Het zal het tijdstip zijn en de leeftijd, want om me heen zie ik veel nogal vergrijsde fietsende echtparen smachtend naar elk uitgangbord van een horecagelegenheid turen en de vaart minderen, zonder echt in de remmen te knijpen. Juist op datzelfde moment blijkt mijn eega ook de teugels van haar elektrische vehikel te laten vieren en begint haar conversatie opvallend te verschuiven van de natuurlijke omgeving naar de aantrekkelijkheid van een tussenstop. In gedachten formuleerde ik een keuze tussen kasteel of boerderij, aan beiden lag een ervaring ten grondslag. De eerste op een totaal verregende dag opgepropt te zitten in een net voor het eerst voor het publiek geopende ruimte om aan een tafeltje bij twee andere slachtoffers gezet te worden om van een glas rosé te genieten. De andere op een veel te koude dag met een overvolle blaas in de rij te wachten voor een provisorisch eco-toilet met de angst op de verkeerde knop te drukken omdat de verklarende teksten voor mij veel vragen opriepen maar weinig verklaarden… Al mijmerend hoorde ik naast me het woord koffie vallen en zag ik aan de ingeslagen route dat het de boerderij ging worden, eerlijk gezegd ook mijn eerste keuze, tenslotte voelde ik toch ook een zekere behoefte de verklarende teksten nog eens te willen bekijken. Ik leg me meestal niet al te gauw neer bij een negatieve ervaring uit het verleden.
Aan de lange tafel zat al een gezelschap jonge mensen wat onderuit gezakt te converseren, dat wil zeggen de meesten uit bedoelde groepje raadpleegden hun mobiele aandachtstrekkers, je moet tenslotte toch in de gaten houden of je batterij nog toereikend is. Ik had me neergevlijd en Marion was in de verbouwde stal onze koffie gaan halen. Bij terugkomst zag ik dat ze voor mij ook een koek van wat onduidelijke makelij had meegebracht, een noviteit die er op het eerste gezicht wat hard en vooral ook zelfgemaakt uitzag. Voor zichzelf had ze een vierkant stuk kruimelappeltaart meegenomen, een wat behoudender keuze. Naast ons was de conversatie in volume wat toegenomen en aanbeland op een uiterst bedenkelijk niveau.
Hoewel ik normaal gesproken een nogal tolerant typje ben, betrapte ik me er nu op te twijfelen of ik zou verzoeken de inhoud van de conversatie te stoppen of in ieder geval radicaal te wijzigen. Eén van beide vrouwelijke twintigers zat uitgebreid aan een charmante Indisch-uitziende filmer naar hij al hintend op zijn studio aan mij had prijsgegeven verlekkerd uit te leggen hoe haar huisdier zijn achterwerk ontdeed van de nog bungelende restanten van zijn uitwerpselen door over de grond te glijden. Mijn onbehagen over het beeld werd nog versterkt door hoe het eigenbereide baksel op het schoteltje naast mijn koffie naar me lag te lonken. Onze filmer bracht redding door te vertellen hoe hij en zijn broer er op de middelbare school in waren geslaagd uit België een hond mee te nemen, terwijl hun ouders hen nadrukkelijk hadden verboden een huisdier te nemen. Uit de manier waarop hij het vertelde begreep ik maar al te goed hoe hij zijn ouders om had weten te praten. Katten kunnen zich wél aan je hechten, besloot hij zijn verhaal, want met de besproken hond was dit kennelijk toch niet helemaal gelukt. Omdat mijn dochter emotioneel een jaar geleden een nogal vervelende ervaring met één van haar katten had meegemaakt en wij als niet-huisdier-bezitters toen enorm met haar te doen hadden gehad, interesseerde het vervolg van het gesprek me uitermate. Weggelopen katten. De mevrouw van het poepveegverhaal was net als zo velen in Nederland op een dag haar poes kwijt. Het beestje was de wijde wereld in zonder haar baasje daarvan tijdig op de hoogte te stellen. Alles werd in het werk gesteld…. flyeren….. bellen…. een berichtje bij de supermarkt… helaas …. niets mocht baten…. de poes was en bleef weg. Het beeld was me tot op het bot duidelijk… ook mijn dochters kat was van de aardbol verdwenen. Herkenbaar dus. Onze filmer informeerde nog even of ze ook een chip had laten zetten, maar dat vond ze toch veel te kostbaar. Na ongeveer een jaar krijgt ze een telefoontje van de dierenarts met het verzoek om even langs te komen, omdat hij haar poes mogelijk had gevonden. Bij aankomst bleek dat hij er telefonisch niet aan had toegevoegd dat het om een dode poes ging, het ging nog om een echte raskat ook, met een heuse stamboom. Je snapt de emotie liep hoog op, zeker als je bedenkt dat het echt om haar poes ging, daar was voor haar geen twijfel over mogelijk…. de registratie klopte ook precies… kortom: Er moest een crematieplechtigheid geregeld worden voor het overleden beestje en naast de emotie liep de rekening voor het afscheid nemen van het geliefde beestje aardig in de papieren. Je hebt wat over voor je huisdier, niet waar. Daar heb je wel een paar honderd euro voor over…
Maar wat schetst de verbazing toen een week later aan de achterdeur van haar huis werd gerommeld en doodleuk, maar vooral springlevend, onmiskenbaar haar eigen poes kwam binnengeslopen, moe van al haar omzwervingen. Er was geen twijfel mogelijk, het was haar eigenste kat, parmantig op weg naar zijn eigen voederbak en eigen kattenbak. Hoewel ik in de week voorafgaand aan Pasen niet geheel ongevoelig ben voor de macht van het hogere, leek deze opstanding me wat veel van het goede.
Ik ben nog even naar het toilet gegaan, voordat we weer op de fiets zijn gestapt. De eco-toilet was vervangen door een exemplaar met een gezamenlijke entree voor mannen en vrouwen. Het urinoir besloot ik toch maar over te slaan deze keer. Stel je voor dat een dame net op dat moment besloot de aangrenzende ruimte te gebruiken….
Gerard Vestering, Lage Vuursche 2 april 2014
SPORTIEVE SCHOONHEID
Als je ouder wordt, worden sommige beelden uit het verleden schimmiger en raken andere indrukken volledig vergeten. Toch zijn er ook die onuitwisbaar zijn en moeiteloos kunnen worden opgeroepen. Ook ik herinner me zo’n tijdloze verstilling.
Daarvoor neem ik je mee naar een hele gewone zaterdagmiddag op een tennispark in Lisserbroek in de jaren vlak voor de millenniumwisseling. Tijdens de clubkampioenschappen single werd er een wedstrijd gespeeld tussen Maurice Wellner en onze Sannie, zoals ik mijn zoon liefkozend pleeg te noemen. Naar ik me nu kan herinneren was het een strijd om een plaats in de finale van de jaarlijkse clubkampioenschappen. Beide pubers, want dat waren ze in doen en laten toen eigenlijk nog hoewel ze de achttien al gepasseerd waren, speelden regelmatig tegen elkaar en kenden elkaar door en door. Fanatieke rivaliteit was hen niet vreemd. Ook deze wedstrijd kende een uiterst spannend verloop. Op baan 1 begonnen en om mij nu niet meer voor de geest te halen redenen werd de strijd voortgezet op baan 3. Mogelijk had het weer hier mee te maken en was het spektakel al enkele malen onderbroken geweest. Er was sprake van een ware uitputtingsslag, waarbij geen van beide kemphanen wilde capituleren. Er had zich een kleine schare publiek verzameld rond de baan.
En toen gebeurde het …… zonder voor mij duidelijke aanleiding was er sprake van de langste rally ooit. Geen van beide spelers wilde de rally beëindigen. De bal werd in het spel gehouden en er ontspon zich een gevecht in een gevecht. Zelden ben ik getuige geweest van zo’n vorm van spontaan opwellende sport. Van het ene moment op het andere veranderde de vastberadenheid om een punt te scoren in het fanatisme om geen fout te maken. Langs de baan ontstond een lacherig sfeertje toen de toeschouwers in de gaten kregen dat er een nieuwe wedstrijd was gestart tussen beide spelers. Het werd een titanenstrijd, begonnen als een uit de hand gelopen geintje. Volgens mij werd het aantal slagen niet echt geteld, maar het was duidelijk dat er iets unieks aan de hand was, iets wat ik nog nooit van mijn leven had gezien en waarschijnlijk ook nooit meer zal zien: de bal moest kostte wat het kost in het spel worden gehouden. Het gevolg was een mix van hoge, tempoloze ballen en toch nog behoorlijk doorgeslagen ballen, het loopvermogen van beiden werd tot het uiterste getest. Het was fenomenaal en fascinerend om naar te kijken. Het was gewoonweg onbestaanbaar dat één van beiden zou bezwijken. Dit spektakel duurde heel lang. Hoe lang precies kan ik niet echt meer reconstrueren, maar ik kan me nog wel herinneren dat er iemand van de toeschouwers naar het dorp moest om nog snel even een boodschap te halen voor sluitingstijd van de winkels. Bij terugkeer op het park was hij uiterst verbaasd toen hij in de gaten kreeg dat dé ultieme ralley, de langste rally ooit nog steeds gaande was. Al met al moet deze demonstatie van sportieve beheersing toch een hele tijd in beslag hebben genomen, al heb ik nu na al die jaren geen idee om hoe lang het nu echt ging en in hoeveel slagen het uiteindelijk werd beslist. En misschien doet dat er ook eigenlijk niet echt toe. Mijn vaderhart glom van trots en op dat memorabele eeuwigdurende ‘moment’ werd ik me bewust wat echte sport zo mooi maakt, de wil om de allerbeste te willen zijn. Het ging al lang niet meer om de uitslag van de ‘gewone’ wedstrijd (die zou ik trouwens ook niet meer echt weten); het ging om de wederzijds opgepakte uitdaging. Voor de betrokkenen en diegenen die het mochten aanschouwen een uiterst dierbare herinnering. Zou Maurice zich dit spektakelstuk nog kunnen herinneren? Dat moet haast wel. Een strijd der giganten blijft voor eeuwig op je netvlies gegrift.
Later begreep ik dat ze er tijdens hun trainingspartijtjes al eens over hadden gesproken om dit een keer in een echte wedstrijd te doen.
Van één ding ben ik wel vrij zeker: Sannie kijkt met een minzaam glimlachje van boven op ons neer en in zijn geest waart de volgende gedachte rond: ik ben toch niet helemaal onopgemerkt gebleven, al zijn er maar weinigen die hiervan nog kunnen getuigen..
Bedankt Maurice….. Bedankt Sannie…… ik vond het groots…… die middag.
Gerard Vestering
Lisserbroek, 16 februari 2016